Deel 1: De reis

Lieve allemaal,
Eindelijk een momentje om jullie op de hoogte te stellen van onze eerste kennismaking met Hong Kong. De vliegreis verliep vrijwel vlekkeloos, we haalden Moskou zowaar in één keer, slaagden er slechts twee keer in om door de douane te komen, kwamen na enig onderhandelen achter de koers van de euro tegenover de roebel zodat we drinken konden bestellen, hadden slechts een half uur vertraging op de vlucht naar Hong Kong en we slaagde er in om gemiddeld toch wel een uur of twee a drie te slapen.

Na deze geslaagde reis stonden we op het vliegveld van Hong Kong waar een aardige man van Crossroads ons stond op te wachten. Heel vriendelijk natuurlijk, behalve dan dat wij van niets afwisten en de man blijkbaar ook niet wist dat we woensdag pas zouden komen. Tja, beetje ongemakkelijk, dat wel. Gelukkig pakte Brian, dat was zijn naam, het goed op en hielp ons aan twee locale ov-chipkaarten en toen verder op weg naar de bus. Onze eerste bestemming: YWAM.

Daar hield onze voorspoedige reis overigens snel op. We hadden bijna een hele pagina aan instructies gekregen om de mysterieuze locatie van YWAM te bereiken. Stap 1 was de bus. Geen probleem. We reden zoals op het papier stond twee grote bruggen over, doken toen een tunnel in en slaagden er zelfs nog in om heelhuids de bus te verlaten bij de eerste halte daarna. Jerusha besloot alleen om zoals gebruikelijk uit te checken met haar kaart. Dit tot grote afgrijzen van de buschauffeur, die daar duidelijk heel verbaasd over was. In Hong Kong hoef je namelijk alleen maar in te checken en betaal je dan een standaard prijs. Jerusha betaalde nu dus voor twee ritjes. Ach… weer wat geleerd.

Vervolgens ging de tocht weer verder. We vonden het ijzeren hek, zoals beschreven in de aanwijzingen en zelfs een groene taxi achter het hek. Daar hield de toch echter heel spontaan op. De taxichauffeur was heel behulpzaam en sprak zelfs een beetje Engels. Hij snapte ook nog dat hij het nummer moest bellen dat Joël had gekregen. De persoon aan de andere kant van de lijn zou hem dan instructies geven, waarna hij ons voor zo`n 30 Hong Kong Dollar (ca. 3 euro) naar de YWAM basis moest brengen. Vriendelijk lachend zette de taxichauffeur zijn meter aan die vrolijk begon te tikken en belde toen met zijn telefoon (model 1953) de des betreffende persoon. Toen ze niet opnamen probeerde de goede man het nog 1,2,3,4 keer en zelfs nog een 5e,6e en 7e keer (en dat terwijl de meter vrolijk dollars bij bleef tikken). Toen begon de wanhoop toch wel in de ogen te springen en vroeg hij zo beleeft mogelijk en in zijn meest verstaanbaarste Engels of we misschien een adres hadden. Nee dat hadden we niet maar wel nog een ander telefoonnummer. Na zo’n 6 keer proberen op het andere nummer begonnen de zweetdruppels te lopen, maar geen paniek, hij had zelf ook nog een telefoonnummer die we konden bellen dit was de centrale taxinavigatie die mogelijk het adres kon opzoeken voor ons. Na een hoop Kantonees kreeg Joël de telefoon in zijn handen gedrukt: Hier, vertel jij maar waar je heen moet, die organisatie is onuitspreekbaar!
`YWAM!` zei Joël, `You know… Y…W…A…M. Youth With A Mission!`
Maar te vergeefs, het ging niet om de slechte Engelse uitspraak van de arme taxichauffeur. De organisatie YWAM staat gewoon niet op de kaart. Toen de arme man binnen 15 minuten minstens 20 jaar ouderleek door de zorgen, de wanhoop nabij in paniek nog maar een paar keer onze telefoonnummer probeerde, besloten we toch maar in te grijpen. Als YWAM niet te bereiken is, gaan we maar naar de volgende bestemming, Crossroads. Opgelucht startte de taxichaufeur de auto. Met een snelvaart stormde hij op zijn nieuwe bestemming af, met het idee ons zo snel mogelijk af te zetten om vervolgens wakker te mogen worden uit deze grote nachtmerrie!

Maar toen… (de taximeter stond al op vijftig HK dollar) ging de telefoon. Het was Jessica van YWAM, die we al zeker een kwartier te pakken probeerden te krijgen. De chauffeur pakte de telefoon op en overlaadde de arme Jessica in vloeiend Kantonees met zijn ellende. Toen daar niet zo veel respons op volgde gaf hij de telefoon maar aan Joël.
`Hi this is Joël, is that you Jessica?`
Dat bleek ze inderdaad te zijn. Tot onze grote opluchting uiteraard. En dus konden we alsnog naar YWAM toe. Tenminste, dat hoopten we. Joël liet Jessica subtiel (`We called you like a dozen times!`) weten dat hij heel blij was haar eindelijk(!) aan de lijn te hebben en gaf haar toen weer terug aan de chauffeur zodat ze hem zijn veelbeloofde instructies kon geven.
Nou, dat lukte… ongeveer dan. De chauffeur scheurde met hernieuwd zelfvertrouwen de straten van Hong Kong door en reed zich vervolgens vast in een straat waarvan hij dacht dat het de goede was.
Dat was het dus niet. En weer kwam de arme man in een staat van wanhoop terecht. Wat moest hij toch met deze gasten?
Jerusha vond het maar zielig voor de man. Joël niet, want die zag de taximeter inmiddels de 70 dollar naderen.
`Hij wordt er anders goed voor betaald om verkeerd te rijden.` merkte hij op.
Gelukkig, op het moment dat het echt niet slechter leek te kunnen, kreeg de taxichauffeur een spontane heldere ingeving. Hij zette zijn taxi in zijn achteruit en scheurde een andere straat in. Zowaar, daar stond Jessica op ons te wachten. Ze koerste de taxi een of andere steeg in, waar we dan eindelijk uit konden stappen. Mission accomplished en bestemming bereikt!