China

China

Fuzhou is een mooie stad. Het heeft prachtige parken, eeuwenoude bomen, fantastische tempels en een winkelstraat met eeuwenoude, traditioneel Chinese huizen. Toch is dit vooral de romantische kant van China. Het echte China ziet er namelijk toch een stukje anders uit. Dan moet je vooral denken aan huizen die schots en scheef door elkaar staan. Wegen die tweerichtingsverkeer zijn, maar waar een auto net in de volle breedte over heen kan rijden. Verder aan de 1095462 scooters en brommers die met kamikazesnelheid door de nauwe straatjes rijden en aan heel, heel veel rommel en troep langs de kant van de weg.

Ben ik dan nog wat vergeten? Jazeker, nu ik nog wat verder nadenk komen ook de allesdoordringende geur van wierook, eeuwig blaffende honden (die overal op straat lopen), knallend vuurwerk (alsof de hele wijk in een voortdurende staat van beleg is) en de volkstuintjes langs de zwaar vervuilde lokale `rivier` er nog bij.

Misschien vraagt u zich nu af hoe je in vredesnaam in zo`n buurt kunt overleven. Nou, eigenlijk is dat helemaal niet zo moeilijk merkten wij. De sfeer is er namelijk erg goed, de mensen zijn vriendelijk, boven de winkels hangen vrolijke vlaggetjes en de prijzen zijn zo laag dat iedere Nederlander al het eerder opgenoemde ongemak spontaan vergeet.

Voor alle duidelijkheid, we zitten niet midden in Fuzhou (2,7 miljoen mensen), maar in een soort van dorp/buitenwijk van de stad. Hier vind je dus het echte China. Het soort waarin de kok trots een rondleiding geeft, haar huis laat zien, verteld dat ze ongeveer de helft daarvan gebruikt om te wonen. En de andere helft om haar voedsel op te slaan. Tja, je bent kok of je bent het niet. Verder is dit ook het China, waarin de schoonzoon om de hoek van de straat woont en blijkbaar iedereen min of meer familie van elkaar blijkt te zijn. Ook is dit het China waarbij je de deur goed moet sluiten. Niet omdat het er zo crimineel is, maar wel omdat je anders wel eens onverwacht bezoek kunt krijgen van een nieuwsgierige lokale bewoner. Als je de deur open doet en er zit ineens iemand daar op je stoep, dan hoef je daar niet raar van op te kijken.

Verder is dit ook het stuk China waarin een wijk verder een hele lading universiteiten staan. Voor het gemak maar bij elkaar geplaatst. Volgens iemand uit het weeshuis vooral omdat de studenten blijkbaar teveel van hun studie werden `afgeleid` toen alle scholen nog in de stad zelf zaten. En dat kan natuurlijk niet in China. Als je hier studeert doe je dat toch zeker van `s ochtends vroeg tot een uur of tien in de avond. Vrije tijd is een schaars goed hier.

Daarom was het extra bijzonder dat we gisteren twee studenten tegenkwamen. Het was op onze vrije dag en we wilden naar Fuzhou gaan. Dat klinkt simpeler dan het in werkelijkheid is. In China hebben ze namelijk de vervelende gewoonte om Mandarijn te spreken. En aangezien we dat niet kunnen spreken en al helemaal niet kunnen lezen is het een beetje lastig om 1, de goede bus te vinden, 2 er achter te komen hoeveel je dan moet betalen en 3, de goede halte te vinden om weer uit te stappen. Een goede puzzel dus. Hoe los je zoiets op?

Gelukkig kregen we hulp van Sue, een vrouw uit Hong Kong, die was geëmigreerd naar Canada en nu naar China kwam om daar vrijwilligerswerk te doen. Ze was zo vriendelijk om ons mee te nemen in een ritje met de bus en uit te leggen dat het eigenlijk heel simpel was. Je gaat de bus in, dan stop je er twee biljetten van 1 Yuan in (ongeveer dertig cent) en dan kun je zo lang in de bus blijven zitten als je wilt. Natuurlijk is dat heel fijn, maar op een gegeven moment wil je er natuurlijk ook weer uit. Ook daar had Sue iets op gevonden. Je telt gewoon het aantal haltes en als je dan ergens bij dertig bent dan stap je uit. Hmm, niet helemaal mijn manier. Tijd voor de moderne technologie. En dus gebruikte ik mijn telefoon, waarbij ik een kaart van google maps had met daarop de te volgen busroute (met overstappunt), waarbij ik dan met de gps van mijn telefoon kon zien waar de bus zich ergens op de route bevond. Als we dan bijna bij de halte waren drukte ik op de stopknop en konden we uitstappen. Tot mijn grote verbazing werkte het heel goed. We zijn geen een keer verkeerd gegaan hier in China (van de twee keer dat we met de bus gegaan zijn natuurlijk).

Maar goed terug naar de studenten. We gingen dus gisteren naar Fuzhou en kwamen daar twee studenten tegen. Of beter gezegd, ze kwamen ons tegen. Dat was duidelijk te merken omdat we bijna bestormd werden door de studenten die graag met ons op de foto wilden. Dat was geen probleem. Ze spraken zelfs ook nog een soort van Engels. Maar na een zin of tien waren ze wel door hun vocabulaire heen. Ze konden ons in ieder geval de bushalte wel wijzen en gelukkig bleek een van hen een vertaalprogramma op de telefoon te hebben. En dus konden we gezellig door praten. De Chinezen schreven in mandarijn en vertaalden dat naar Engels en wij deden het andersom. Tot onze grote verbazing bleken het twee studenten journalistiek te zijn. Aangezien ze minsten tien keer `we are very happy!` riepen, vonden ze het volgens mij wel leuk dat Joël dat ook was.

We wisselden wat mailadressen uit en gingen toen naar de stad. Uitgezwaaid door de studenten. De rest van de dag was erg leuk en we hebben veel toeristische dingen gezien. Maar grappig genoeg is het dan toch die toevallige ontmoeting die je het meest bij blijft. En dus wachten we nu vol verlangen op een mail in een soort van Engels van een Chinese student journalistiek. Het leven hangt aan elkaar van toevalligheden. Maar wel hele leuke af en toe.